Mist

Toen het vanmorgen licht begon te worden was het meteen duidelijk...dichte mist buiten. Toen de meiden naar school waren en alles in huis weer wat was opgeruimd toch de auto gepakt en met Juba achterin naar Oostkapelle gereden. Vanaf de parkeerplaats bij de strandopgang zijn we meteen het duinpad ingelopen. Wat een stilte, wat een schoonheid en ook wel een beetje huiveringwekkend. Links doemde bijvoorbeeld in mistflarden tussen de bomen ineens de wazige omtrekken van wilde zwarte pony's op die daar doodstil naar ons stonden te staren. Even later stonden aan de rechterkant met hun poten in de mist reusachtge bruine, langharige ossen met enorme horens te grazen. Wauw, zo gaaf. Op het strand was het eveneens bijzonder....één groot wazig landschap, zonder een levend wezen op een paar grote zeemeeuwen na, die Juba binnen enkele seconden met grote sprongen ook nog wegjoeg.

Toch kon ik niet optimaal genieten vanmorgen. Ik voelde me (ondanks Juba naast me) toch wel alleen, wat zou het geweldig zijn als ik deze schoonheid zou kunnen delen met de mensen die me lief zijn, met familie of vriendinnen. Maar helaas, die komen niet even langs voor een ochtendwandeling in de duinen. Ik zal het toch moeten doen met het gezelschap van onze trouwe viervoeter....